De Parel van Afrika

Vandaag hebben we toch nog even tijd gevonden om wat verslag uit te brengen.

Zoals Els in het vorige bericht al zei zijn we nu woensdag met de 'boda' (= grote motorfiets) naar de nabijgelegen 'grote stad' Masaka gereden. De rit op zich valt het best te vergelijken met een pretparkattractie. Snelheid, bochten, op en neer, net geen loopings en dan hopen dat je geen maagproblemen hebt. Het enige verschil is dat je in een attractie veilig vastgeklikt zit...

Maar deze tekst bewijst dat we nog leven! :P Het was in elk geval een hele ervaring en -  misschien in tegenstelling tot wat je uit mijn tekst zou afleiden - super leuk.

Het was dan pas, toen we op de kleine rode zandwegen tussen al het groen de heuvels op en af reden, dat we zagen hoe mooi Oeganda wel niet is. Het is echt een land van kleuren. Lemen hutjes tussen de bomen en struiken; vogels in alle vormen, maten en kleuren; zonlicht met een andere intensiteit dan we in België/Europa gewoon zijn; en honderden mensen die langs de weg lopen, zitten, of fietsen - uiteraard zoals het waarheidsgetrouwe cliché beeld, met honderd verschillende zaken opeengestapeld!

En toen we al schreeuwend - vanwege het helse tempo dat onze boda had - onze chauffeur "Henry" attent maakten op het feit dat het landschap zo mooi was moest hij lachen en sprak de woorden: "Of course, this is the pearl of Africa!".

Naast deze natuur -en kleurenpracht hebben we ook minder prettige dingen gezien. Oeganda is en blijft een ontwikkelingsland. Armoede is alomtegenwoordig. Els is deze week bijvoorbeeld op bezoek geweest bij erg noodlijdende gezinnen. Maar ook al hebben ze niet veel, steeds zijn de mensen goed gezind en vrolijk. (Ze zien er in elk geval gelukkig uit...) Een tegenstrijdigheid die erg opmerkelijk is. Als je niet veel hebt, ben je met weinig tevreden? De mensen hier zijn natuurlijk ook niet anders gewoon? Het is niet makkelijk om hier een oordeel over te vellen. Net zoals  het moeilijk is om in de grote stad zowel de nieuwste technologieën te zien (draadloos internet, smartphones,...) terwijl je weet dat er nog geen kilometer verderop geen electriciteit beschikbaar is.


Laten we zeggen dat onze eerste week hier een kennismaking was met het bipolaire karakter van Oeganda: veel schoonheid afgewisseld met armoede en miserie, bezaaid met vriendelijke, warme (letterlijk en figuurlijk uiteraard ;) ) mensen.


Sula bulungi!
Pieter-Jan (en ook een beetje Els)


PS:
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het sturen van fanmail of noodrantsoenen; ons adres is:  960 Masaka Uganda. Ik weet dat het vreemd klinkt, maar deze drie dingen zijn voldoende. Postcodes, straten, huisnummers zijn hier allemaal onbestaande!

PPS:
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in ons te bestoken met smsen/ ons eens willen bellen; Els: 00256/706305847; PJ: 00256/704909900.