Health Centre

Good Morning everyone!

Maar eigenlijk is deze ochtend niet zo mooi gestart. De eerste patiente was hier al om kwart voor negen. Ik kende haar al want ze helpt op vrijdag altijd de tandarts (die komt 1x/week, wat echt een goed initiatief is). Ze kwam al mankend achter me aan, en ik vroeg haar wat er was gebeurd. "Mijn man heeft me geslagen..."... pffffft... Was even slikken voor me toen ik haar gezwollen been en pols zag. En het was niet de eerste keer dat haar man haar sloeg, en ze is pas 18 jaar! Ik voelde me zo machteloos. Ik vroeg aan Krista (de Canadese die nu de verantwoordelijke ter plaatse is) of dit hier vaak voorvalt en jammer genoeg moest ze dit bevestigen. Misschien kunnen we proberen een vrouwengroep op te richten.

Maar even beginnen met het begin van deze week. Harriet de verpleegkundige is twee weken op verlof. In haar plaats ging Yasinth komen (een vroedvrouw :) ), maar zij is al twee dagen niet komen opdagen. Dus stond ik er alleen voor! Brrrr, was wel even schrikken, na een korte introductie-week al alles alleen moeten doen! Volwassenen behandelen is niet zo moeilijk, maar jonge kinderen...daar heb ik nog geen ervaring mee. Ik voelde me de huisarts van dienst, want ja, de verpleegkundige moet hier de mogelijke diagnoses proberen stellen puur klinisch en beslissen welke soort antibiotica, anti-malaria, ... je geeft. Waarschijnlijk heb ik sommige al overbehandeld, maar bij kinderen die hoge koorts en een veel te snelle ademhaling hebben, weet je hier niet of het door malaria of pneumonia is. Dus behandel je dan beter beide (denk ik toch).

Vanmiddag nemen we even vrijaf om met mijn mwami (ghihi, Pieter-Jan is my husband hier) naar het dorp te gaan om wat fruit te kopen, internet te zoeken en eens een wandeling te maken, want daarvoor hebben we nog niet veel tijd gehad. Pieter-Jan doet echt veel op school en eigenlijk heb ik wel veel tijd als ik in de Clinic moet wachten op patienten (gemiddeld drie tot tien patienten per dag), maar dan kan je natuurlijk niet even een wandelingetje gaan maken. Dus ondertussen leer ik heel veel geduld hebben, niet makkelijk als je een drukke ziekenhuis-afdeling gewoon bent!

Ok, tot de volgende!!

Els